Nachtmerrie...

28 augustus, Zeist

Ik hoop steeds weer dat dit een nachtmerrie is waar ik zo uit ontwaak, maar helaas het wakker worden lukt niet...

Waarom gebeurt dit nu, juist nu het zo goed met me gaat en ik zó gelukkig ben.
We zijn helemaal gewend in Zeist, wonen prachtig, leuke buurt. Ons gezin is compleet met stuiterbal Lars en onze lieve baby Lisa. Ik voel me eindelijk weer topfit. Op mijn werk loopt het ook goed, heb een geweldige baan met veel uitdagingen en leuke collega's, juist de periode die er nu aankomt vind ik altijd erg boeiend.

Hopelijk helpt mijn fitheid en wilskracht om deze strijd goed aan te gaan. Ik vrees vooral de fase waar we doorheen moeten, waarin mijn gezicht er anders uit zal zien. De pijn kan ik vast wel handelen (en ik heb ook geen keus). De kids zullen voor afleiding zorgen, maar de spiegel zal (hopelijk maar tijdelijk) mijn grootste vijand zijn.
Laten we maar vertrouwen hebben in de kundigheid van de Plastisch chirurg Schuitema en duimen voor een mooi eindresultaat.

Bezoek aan Erasmus

27 augustus, Zeist

Vanochtend hebben Geert & ik een lange ochtend in het Erasmus gehad:

• gesprek met Plastisch Chirurg
• intake met Anesthesist
• bloedprikken

Gelukkig had Geert kunnen zorgen dat hij al om 7u bij de brandweer werd afgelost, want we moesten ons al om 8.30u melden voor een gesprek met o.a. Plastisch chirurg en Hoofd Dermatologie van het Erasmus Dr. de Haas. We hadden ons goed voorbereid met een groot aantal vragen voor de artsen. We mogen het gesprek ook opnemen met de Iphone.

De plastisch chirurg maakt een zeer goede indruk op ons. Hij komt ervaren en capabel over. Hij laat op zijn Ipad voorbeelden zien van andere jonge vrouwen met kleine neuzen die door hem behandeld zijn. Het is erg schrikken als we de beelden zien (ook al hadden we zelf ook al gegoogled), maar toch. Hij heeft 't erover dat ze me iig 3-4x gaan opereren:

1. Dag 1: Moh's chirurgie, huidkanker verwijderen van neus
2. Dag 2: Hersteloperatie met voorhoofdhuid-lap (aangezien dit qua kleur en structuur het beste past en vanzelf zal de huidwond genezen op mijn voorhoofd)
3. 4 weken later: Vastzetten en dunner maken van neushuid (want voorhoofdhuid is dikker dan neushuid, dit kan niet al eerder dunner gemaakt worden ivm afsterven huid)
4. weer 4 weken later: Doorknippen van bloedbaan van voorhoofd naar neus (dit wil hij niet eerder doen na 3/4 weken zoals Dr. de Haas eerder suggereerde, omdat hij bang is dat huid dan afsterft omdat doorbloeding dan wellicht te vroeg stopt)

We krijgen antwoord op al onze vragen. We verlaten het gesprek met een verdrietig gevoel. Het zal nóg langer gaan duren dan we verwachten. Want als operatie 1 half oktober is, dan is de laatste operatie pas half december. Die tussenperiode wordt loodzwaar, geeft ook hij aan, maar focus op de toekomst. Ze zullen door blijven gaan tot mijn neus helemaal naar tevredenheid is en voorhoofdhuid zal mooi genezen (en kan ik tijdig camoufleren met een lok of pony). Dat het doorknippen van de bloedbaan pas na 8 weken is stelt ons het meest teleur, dit gevoel overheerst.

Gister heb ik mijn naaste-collega's geïnformeerd. Ze reageerde stuk voor stuk enorm sympathiek, dat deed me goed. Nu baal ik dat de planning weer moet worden bijgesteld en dat ik langer thuis zal moeten werken dan ik had gedacht. Maar ja... we hebben geen keus en moeten dit ondergaan. Zowel voor mezelf als voor mijn familie wordt dit pittig. Ik prijs me gelukkig met zo'n lieve familie & vrienden, steady relatie, de afleiding door de kids en begrip van mijn collega's.

Moh's chirurgie

14 augustus, Zeist

Vandaag zijn Geert & ik op gesprek geweest in het Erasmus, Rotterdam.
Daar hebben we een heftig gesprek gehad met het vrouwelijke hoofd Dermatologie dr. De Haas. Ze is een pittige dame die mij vertelt dat ik waarschijnlijk 2-3 operaties zal moeten ondergaan: Moh's chirurgie, reconstructie van mijn neus d.m.v. voorhoofd-lap en daarna nog een operatie ter vervolmaking van de neus. De periode die we tegemoet gaan is een hel, zegt ze eerlijk. Ze dringt er echter op aan dat dit zowel medisch als cosmetisch het beste resultaat zal opleveren en dat we naar de lange termijn moeten kijken. Ze vindt me te jong voor 'second best' optie.


De reden waarom er voor Moh's chirurgie  gekozen zal worden is twee-ledig:

1. Het is een terugkomend basaalcelcarcinoom, ondanks dat ik er niet dood al zal gaan moet het verwijderd worden zodat het niet in kraakbeen of bloedbaan komt
2. Gezien het feit dat dit plekje op mijn neus zit en ik een kleine neus heb, hebben ze geen andere optie. Mijn neus is té klein om te opereren en vanuit eigen huid op de neus de wond te dichten. Vandaar dat ze gebruik zullen moeten maken van de voorhoofdshuid.

Ik heb vooraf met Geert besproken dat we er op aan zullen dringen dat de operatie (indien mogelijk) pas half oktober zal plaatsvinden. Dit gezien mijn werk. De maanden september & oktober zijn belangrijke & drukke periode in de uitgeverij, gezien de uitgeefplannen en begrotingen voor het komende jaar. Ik zal het zelf fijn vinden dit netjes af te ronden voor ik een periode niet op kantoor aanwezig zal zijn. Ik hoop natuurlijk wel na enige tijd vanuit huis te kunnen werken (in Zeist of via de werkkamer van mijn vader in Limburg).

Op de terugweg naar huis zijn Geert & ik allebei een beetje in shock. Ik besluit onze ouders, mijn zus en mijn beste vriendinnen te informeren. Ze zijn ook allemaal een beetje beduusd en heel lief. In het ziekenhuis was ik heel zakelijk, maar toen ik het nieuws thuis deelde met mijn moeder kwam het besef... Echt fijn dat mijn ouders & schoonouders (bijna) allemaal met pensioen zijn en zéér bereidwillig om ons te helpen in de moeilijke periode die gaat komen.