Bezoek aan Erasmus

27 augustus, Zeist

Vanochtend hebben Geert & ik een lange ochtend in het Erasmus gehad:

• gesprek met Plastisch Chirurg
• intake met Anesthesist
• bloedprikken

Gelukkig had Geert kunnen zorgen dat hij al om 7u bij de brandweer werd afgelost, want we moesten ons al om 8.30u melden voor een gesprek met o.a. Plastisch chirurg en Hoofd Dermatologie van het Erasmus Dr. de Haas. We hadden ons goed voorbereid met een groot aantal vragen voor de artsen. We mogen het gesprek ook opnemen met de Iphone.

De plastisch chirurg maakt een zeer goede indruk op ons. Hij komt ervaren en capabel over. Hij laat op zijn Ipad voorbeelden zien van andere jonge vrouwen met kleine neuzen die door hem behandeld zijn. Het is erg schrikken als we de beelden zien (ook al hadden we zelf ook al gegoogled), maar toch. Hij heeft 't erover dat ze me iig 3-4x gaan opereren:

1. Dag 1: Moh's chirurgie, huidkanker verwijderen van neus
2. Dag 2: Hersteloperatie met voorhoofdhuid-lap (aangezien dit qua kleur en structuur het beste past en vanzelf zal de huidwond genezen op mijn voorhoofd)
3. 4 weken later: Vastzetten en dunner maken van neushuid (want voorhoofdhuid is dikker dan neushuid, dit kan niet al eerder dunner gemaakt worden ivm afsterven huid)
4. weer 4 weken later: Doorknippen van bloedbaan van voorhoofd naar neus (dit wil hij niet eerder doen na 3/4 weken zoals Dr. de Haas eerder suggereerde, omdat hij bang is dat huid dan afsterft omdat doorbloeding dan wellicht te vroeg stopt)

We krijgen antwoord op al onze vragen. We verlaten het gesprek met een verdrietig gevoel. Het zal nóg langer gaan duren dan we verwachten. Want als operatie 1 half oktober is, dan is de laatste operatie pas half december. Die tussenperiode wordt loodzwaar, geeft ook hij aan, maar focus op de toekomst. Ze zullen door blijven gaan tot mijn neus helemaal naar tevredenheid is en voorhoofdhuid zal mooi genezen (en kan ik tijdig camoufleren met een lok of pony). Dat het doorknippen van de bloedbaan pas na 8 weken is stelt ons het meest teleur, dit gevoel overheerst.

Gister heb ik mijn naaste-collega's geïnformeerd. Ze reageerde stuk voor stuk enorm sympathiek, dat deed me goed. Nu baal ik dat de planning weer moet worden bijgesteld en dat ik langer thuis zal moeten werken dan ik had gedacht. Maar ja... we hebben geen keus en moeten dit ondergaan. Zowel voor mezelf als voor mijn familie wordt dit pittig. Ik prijs me gelukkig met zo'n lieve familie & vrienden, steady relatie, de afleiding door de kids en begrip van mijn collega's.